Του Χρήστου Ζωγράφου
Από μικρός που με θυμάμαι, ειδικά τα καλοκαίρια στο νησί, μου άρεσε πολύ να κοιτώ τον νυχτερινό ουρανό. Λάτρης των αστεριών και του χορού τους. Ήθελα να μάθω να τα μετράω, να γνωρίζω τις ονομασίες τους, να μπορώ να εξηγήσω και να αποδώσω όσα τα μάτια βλέπουν εκεί ψηλά. Ας μην το κρύβω, λοιπόν, υπήρχαν ατελείωτες νύχτες που καθόμουν να τα παρατηρήσω.
Κορυφαίος μήνας ο Αύγουστος, όταν την εμφάνισή τους κάνουν τα πεφταστέρια. Είναι εκείνα που εμφανίζονται από το πουθενά, κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, την οποία όμως πιάνει το μάτι για δευτερόλεπτα και… μετά χάνονται. Με την είσοδο τους στη γήινη ατμόσφαιρα, έχοντας αναπτύξει ταχύτητες πολλών χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, φλέγονται λόγω της τριβής τους με τον αέρα, με αποτέλεσμα να πυρακτώνονται και να ακτινοβολούν. Μάλιστα, αν επικρατεί και απόλυτη ηρεμία στον ορίζοντα δεν αποκλείεται να φτάσει και ως τα αυτιά σου ο ήχος. Ναι, είναι αυτό που λέμε ότι πέφτει ένα αστέρι στη Γη. Αργότερα έμαθα ότι πρέπει να κάνεις και μια ευχή.
Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να πιστέψω σ’ αυτό. Δεν ξέρω αν, πότε και πώς οι ευχές πιάνουν. Δεν ξέρω και τι είδους ευχές εδώ μετράνε. Λένε ότι τα πεφταστέρια είναι η ένδειξη ότι τη συγκεκριμένη στιγμή οι θεοί στρέφουν το βλέμμα τους προς τα κάτω, ακούγονται οι ευχές μας και πραγματοποιούνται. Ας είναι. Ποτέ δεν ήμουν έτοιμος για μια -γρήγορη -ευχή, για να πιάσει.
Τώρα όμως, μερικά χρόνια μετά, ήμουν έτοιμος να συζητήσω τον αθώο προβληματισμό μου με έναν άνθρωπο αγαπημένο μου. Και να του εξηγήσω απλά ότι τα αστέρια πέφτουν από τον ουρανό, ότι τα βράδια μπορούμε να κοιτάμε ψηλά και να ονειρευόμαστε και φυσικά αν θέλουμε να κάνουμε και ευχές. Ο καθένας τη δική του.
Ετσι, λοιπόν, επέλεξα τον Κώστα, εδώ στο σπίτι μας, όπως το λέμε, στο Κέντρο Ειδικών Ατόμων η «Χαρά». Εκείνος έχει καταγωγή από την Κρήτη, εκεί πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Περπατούσαμε, κοιτούσαμε τον ουρανό και ενθουσιαζόμασταν με τα όσα πολύ απλά λέγαμε για εκείνον. Δεν χρειαζόταν να του εξηγήσω και πολλά. Μόνο ότι πρέπει να κοιτάμε ψηλά, να ονειρευόμαστε και να κάνουμε ευχή.
Στην ευχή στάθηκε κι εκείνος. Επέμεινα ότι είναι πολύ εύκολο, απλά κοιτάμε τον ουρανό και κάνουμε ευχή.
«Θέλω να πάω στην Κρήτη μαζί με τον Χρήστο μου, μαζί με το Χρήστο μου, μαζί με το Χρήστο μου…», είπε φωνάζοντας και κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό.
Με αιφνιδίασε. Το αστέρι είχε κατέβει από τον ουρανό και ήταν δίπλα μου στη Γη, σκέφτηκα.
Για να κάνει κι αυτό… μια ευχή.