του Χρήστου Ζωγράφου
«Σήμερα θα καεί το πελεκούδι», μας δεσμεύεται από νωρίς ο Π.
Οι ετοιμασίες ξεκίνησαν από το πρωί. Απλές και καθημερινές, όπως πρέπει να είναι ιδανικά. Οι ρόλοι, όπως πάντα, καλά μοιρασμένοι και το «σπίτι» ετοιμάζεται για ένα ξεχωριστό, αλλά συνάμα πολύ απλό τραπέζι. Και είναι αυτό που το κάνει ιδιαίτερο.
Την ημέρα αυτή, διοικητικό, επιστημονικό, νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και όσοι εργάζονται για την φροντίδα των παιδιών μαζί με τους εθελοντές, βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους ενοίκους, απολαμβάνουν το φαγητό μαζί και την όμορφη παρέα. Λένε τα αστεία τους και… σίγουρα μαθαίνουν αμφότεροι πολλά.
Ποια εξήγηση άραγε θα μπορούσε να δοθεί σε ένα υποτιθέμενο ερώτημα που θα έλεγε πως… γιατί ενώ οι ένοικοι περνούν τόσο χρόνο με το προσωπικό και τους εθελοντές, καθημερινά, περιμένουν πως και πως να έρθει η ώρα για εκείνη την ημέρα και για εκείνο το μεσημέρι που θα φάμε όλοι μαζί. Η απάντηση δική σας. Εμένα, πάντως, έτσι μου είπε ο Κ. «Σήμερα Χρήστο θα φάμε μαζί. Μη φύγεις». Το κάλεσμα δικό του δηλαδή, όπως και η επιλογή της μουσικής επένδυσης… (Ο Κ. είναι από την Κρήτη).
Θα είναι μια από εκείνες τις ημέρες που θα θυμάμαι όταν θα σκέφτομαι και θα ψάχνω να βρω, ποια είναι τα σημαντικά από εκείνα που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και τελικά τι να είναι εκείνο που αξίζει.
Θα την αποθηκεύσω στη μνήμη μου με την κωδική ονομασία: «Τσικνοπέμπτη. Οπως πρέπει να είναι». Γιατί, δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν την ήξερα έτσι.
